Warhammer 40 000: Podbój

Zawartość pudełka jest dość rozbudowana jak na dwuosobową karciankę – w skład Podboju wchodzi blisko siedemdziesiąt żetonów i ponad dwieście pięćdziesiąt kart. Spokojnie, wcale nie znaczy to, że na każdego z graczy przypada około sto pięćdziesiąt elementów, których musi używać w czasie rozgrywki. W praktyce jest ich znacznie mniej, chociaż tak duży wybór kart nie oznacza, że większa część gry będzie leżała i obrastała kurzem.

Ładne obrazki, brzydka treść

Pierwszy kontakt z Podbojem jest zaskakująco przyjemny. Żetony zostały wydrukowane na grubej tekturze, są też optymalnej wielkości – nie zajmują wiele miejsca i zarazem nie znikają z oczu. Trochę gorzej prezentują się karty: mimo iż wydrukowane na grubym, kredowym papierze, to wiele do życzenia pozostawia rozmieszczenie poszczególnych elementów, które wręcz giną pod natłokiem ilustracji i ozdobników (często także zlewają się w jedną całość z tłem karty). Jednak o ile graficznie nadal nie ma tragedii (co więcej, ilustracje są w znakomitej większości naprawdę ładne), tak tłumaczenie na język polski woła o pomstę do nieba.

Niestety, ale do Podboju trzeba dużej cierpliwości od strony językowej: ogromna część kart opatrzona jest najzwyklejszym w świecie bełkotem i dłuższą chwilę zajmuje sama tylko nauka bardzo specyficznego języka używanego przez twórców gry. Trudno nie odnieść wrażenia, że wiele rzeczy można było przetłumaczyć zdecydowanie lepiej, bez tworzenia karkołomnych konstrukcji. Na dodatek zasady interpunkcji są najwyraźniej czymś obcym osobie odpowiedzialnej za tłumaczenie, bo przecinki można odnaleźć w Podboju w naprawdę dziwnych miejscach.

W kosmosie nikt nie usłyszy twojego krzyku

Sama talia gracza prezentuje się raczej standardowo: 22 karty danej frakcji (karty są numerowane, więc przy odrobinie chęci nie ma problemu z zachowaniem porządku, chociaż z pewnością wymaga to odrobiny pracy) oraz 5 egzemplarzy kart neutralnych dla obu graczy (identyczne karty). Na tym możliwości uczestników rozgrywki się nie kończą, bo można zawierać "sojusze" z innymi frakcjami, jednak trzeba zapomnieć o imperialnych Astartes walczących ramię w ramię z Orkami czy siłami Chaosu – z tyłu instrukcji znajduje się "Koło Sojuszy", które w bardzo łatwy sposób pokazuje możliwe połączenia. Za to przy wyborze talii Eldarów nie ma problemu przy wspomożeniu się siłami Tau lub Mrocznych Eldarów.

Czas przyjrzeć się mechanice. Wygrać grę można na trzy sposoby: przez zdobycie trzech planet tego samego typu, pokonanie lidera (dowódcy wojsk) przeciwnika lub doprowadzenie do sytuacji, w której oponent wyczerpie karty ze swojej talii. Zadanie to nie jest wcale tak proste, jak mogłoby się wydawać, bo taktyka "huzia na Józia" bardzo szybko poskutkuje desperacką próbą obrony przed oponentem przejmującym kontrolę nad polem. Jednoczesna obrona, niwelowanie przewagi rywala i planowanie kolejnych posunięć wcale nie jest rzeczą łatwą. Tym bardziej, że poszczególne frakcje dość znacząco się od siebie różnią, a na dodatek można zawierać sojusze z niewykorzystanymi armiami. Same rasy charakteryzują się tym, z czego znane są z uniwersum Warhammera 40k – siły Chaosu polegają w głównej mierze na swojej plugawej magii (pozwalającej wywierać nad wyraz irytujące efekty na wrogich jednostkach), Orkowie jak zwykle stosują taktykę "siła złego na jednego", i tak dalej, i tak dalej. Wyrobienie szczegółowej orientacji w mocnych i słabych stronach poszczególnych frakcji wymaga jednak czasu.

Tura dzieli się na kilka faz, a pierwszą z nich jest Wystawianie, czyli najzwyklejsze w świecie przygotowanie jednostek do boju (lub użycie jednej zdolności akcji z karty, ewentualnie spasowanie). Faza druga nazwana została Dowodzeniem i dzieli się na kilka etapów. Pierwszy z nich to Przydzielenie; polega on na przydzieleniu lidera (dowódcy) w tajemnicy do jednej z planet, na których toczą się walki. Warunki wygrania starcia są opisane szerzej w instrukcji, element ten wymaga jednak odrobiny szczęścia. Kolejna faza polega na walce, zaś czwarta i ostatnia (zwana Sztabem) to nic innego jak moment na przegrupowanie jednostek i wzmocnienie ich na potrzeby kolejnych potyczek. W skrócie nie wygląda to na zbyt trudne, w praktyce jednak trzeba poświęcić chwilę wertowaniu instrukcji, jeśli chce się toczyć sensowną rozgrywkę. Tym bardziej, że obok instrukcji podstawowej w pudełku znajduje się także odrobinę grubszy plik kartek, w którym bardziej szczegółowo opisano aspekty mechaniki Podboju.

Mechanika mechaniką, jak jednak system ten prezentuje się w praktyce? Nie jest, wbrew pozorom, źle, ale płynna gra wymaga od uczestników rozegrania wcześniej przynajmniej kilku, niekiedy nawet kilkunastu partii, w których zapoznają się zarówno z możliwościami kart w poszczególnych taliach, jak i możliwymi taktykami (trzeba kolejny raz wspomnieć: polska edycja Podboju jest wersją dla prawdziwych twardzieli, którym niestraszne jest tłumaczenie gorsze od tego, jakie można uzyskać za pomocą Google Translatora). A karty zaprojektowane na potrzeby Podboju dają całkiem duży zakres działań – niemal każde posunięcie przeciwnika może zostać w jakiś sposób skontrowane.

I ty śmiej się szyderczo wrogowi w twarz

Sama walka także przypomina to, co znamy z oryginału – i nie obejdzie się bez nieuniknionych strat. Walka o wpływy rozgrywa się jednocześnie na kilku planetach, więc przy odrobinie szczęścia uda się zdobyć tą przez nas wybraną. Wystarczy tylko, że nasz lider będzie przygotowany i jednocześnie będzie jedynym liderem na tej planecie. Wtedy starcie wygrywane jest automatycznie. W innym przypadku trzeba porównać liczbę punktów dowodzenia na przygotowanych jednostkach – sukces odnosi ten, kto ma ich więcej, w przypadku remisu nie ma zwycięzcy. Czym zaś skutkuje wygranie takiego "pojedynku"?

Zwycięzca zyskuje prawo do otrzymania premii zasobów i premii karcianej danej planety, co wybitnie może wesprzeć kolejną fazę, walkę. Ta polega na na odparciu sił wroga za pomocą jednostek stacjonujących na danej planecie – bitwa kończy się w momencie, gdy tylko jedna strona konfliktu posiada jednostki na konkretnej planecie. A jak przebiega samo starcie? Agresor wybiera jednostkę, która będzie atakować (i tym samym ją "wyczerpuje"), obrońca wskazuje jednostkę atakowaną (obrońcę). Jeśli jakakolwiek jednostka otrzyma ilość obrażeń równą lub większą jej wytrzymałości, to jest niszczona i odkładana na stos odrzuconych kart. System jest jednak odrobinę bardziej skomplikowany, bo w grze funkcjonuje sporo modyfikatorów, które skutecznie mogą pomieszać szyki przeciwnikowi.

Podbój z pewnością nie jest karcianką dla niedzielnych graczy, chcących przyjemnie spędzić kilkanaście minut. Ilość elementów wymusza na grających chwilę na przygotowanie stołu i samej rozgrywki, jednak dla osób obeznanych z systemem nie będzie to problemem. Szkoda tylko, że nie pokuszono się o jakiś rodzaj segregatora w wyprasce w pudełku, który pozwoliłby na ułożenie osobno poszczególnych armii, dwie koszulki na ponad dwieście kart szybko powodują, że trudno zachować w taliach porządek. Owszem, Podbój nie jest grą łatwą i wymaga niemałego zaangażowania w to, co dzieje się na planszy, ale satysfakcja ze zwycięstwa potrafi skutecznie zniwelować pewne niedogodności.

Dziękujemy wydawnictwu Galakta za przekazanie gry do recenzji