Jestem legendą
Dzień dobry, Hank!
Fabuła filmu przenosi nas do opustoszałego Nowego Jorku roku 2012 i krąży wokół losów doktora Roberta Nevilla, wojskowego wirusologa. Główny bohater, w którego wciela się Will Smith (Faceci w Czerni, Dzień Niepodległości) próbuje znaleźć antidotum na chorobę, która zabiła ponad pięć miliardów ludzi na całym globie. Sprawę komplikują krwiożercze monstra, czyli ludzie chorzy na coś w rodzaju wścieklizny. Neville każdego dnia próbuje poradzić sobie z samotnością, jednocześnie nie tracąc nadziei na powodzenie badań i pokonanie wirusa.
Z pewnością należy zwrócić uwagę na to, jak zachowuje się główny bohater. Muszę powiedzieć, że czekało mnie miłe rozczarowanie – nie zobaczyłem komandosa, który pokonuje wrogów z cygarem w zębach, a człowieka, który się boi. Pomieszczenia do których nie docierało światło słoneczne badał z duszą na ramieniu, a powietrze wypełniał tylko świst jego przyspieszonego oddechu. W chwilach bezsilności strzelał na oślep. Neville nie jest żadnym superbohaterem – na jego twarzy widać zrezygnowanie, relacjonując wydarzenia, nie patrzy wprost do kamery. A zarazem próbuje jakoś odnaleźć się w całej sytuacji, grając w golfa czy wypożyczając filmy DVD. Cokolwiek nie robiąc, doskonale wpisuje się w całokształt obrazu, przedstawiającego nam świat po wybuchu epidemii groźnego wirusa.
Ludzi odpowiedzialnych za muzykę i dźwięk także z pewnością warto pochwalić. Ta pierwsza wyśmienicie podkreśla zwroty akcji i wszystkie gorące momenty, natomiast ten drugi doskonale kontrastuje z wszechobecną ciszą. Tak, cisza w Jestem Legendą robi potężne wrażenie, cały czas ciążąc nad głównym bohaterem. To on i jego działania są źródłem lwiej większości odgłosów – każdy obcy dźwięk od razu przykuwa uwagę. Jednocześnie, razem z bohaterem mamy nadzieję, że kryje się za nim jakaś istota ludzka.
Proszę... powiedz mi "cześć"
Należy także zwrócić uwagę na stosowaną przez twórców kolorystykę i światło. Cienie między wieżowcami są niepokojące, sprawiają, że zaczynamy wątpić, czy rzeczywiście jest dzień, razem z głównym bohaterem wytężamy całą naszą uwagę. Dopiero ciepłe promienie słoneczne grzejące twarz Neville’a przynoszą nam swoistą ulgę, pozwalają wierzyć, że nie wszystko jest stracone i że prowadzona przez niego walka ma sens. Sam film, poprzez umiejętne wykorzystanie światła, całkiem nieźle odzwierciedla nadzieje żywione przez człowieka z każdym nowym dniem i strachy kryjące się pod osłoną nocy.
Odpowiedź na pytanie brzmi - Smith zagrał nierówno. Są sceny, w których jest świetny (np. wizyty w wypożyczalni DVD, rozmowy z Sam czy próba nawiązania kontaktu z zakażonymi), ciekawie zarysowując postać, ale jednocześnie czasem wypada bardzo blado. Trudno mi powiedzieć, czy to po prostu niemożliwość przeskoczenia pewnego poziomu czy tylko słaby scenariusz. Najdobitniej widać to w scenie rzucającej nieco światła na samą epidemię i jej konsekwencje. Smith potrafi wtedy przechodzić od niezłych, dramatycznych kwestii do banałów nasyconych patosem, brzmiących niezwykle sztucznie. Jednak oceniając całość, zdecydowanie wychodzi na plus.
Przyznaję, film mi się podobał – z tego też powodu, musiałem chwilę zastanowić się nad jego wadami. Z pewnością, należy do niego wątek wiary, będący, moim zdaniem, zupełnie niepotrzebnym. Na szczęście, nie przedstawiono tego aspektu w bardzo nachalny sposób i całość da się przełknąć. Ot, jedna z właściwości filmów robionych w Hollywood.
Chodź, Sam. Musimy iść
Czas na podsumowanie - Jestem Legendą to świetny film z niezłym potencjałem fabularnym, który nie do końca wykorzystano. Z drugiej strony, musimy zadać sobie pytanie, czy wtedy obraz byłby równie dobry. Jednak takie gdybanie pozostawiam tobie, drogi Czytelniku, oceniając Jestem Legendą na solidną czwórkę i zachęcając cię do odwiedzenia kina.
Ocena: 4 / 6
Komentarze Obserwuj
Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.