Bruce J. Hawker: wydanie zbiorcze #2

Po zakończeniu prac nad trzecim albumem Bruce'a J. Hawkera nastąpiła zmiana na fotelu scenarzysty. William Vance skoncentrował się na tworzeniu ilustracji, a historie do czterech ostatnich części, które znajdziemy w drugim wydaniu zbiorczym, napisał André-Paul Duchâteau, w Polsce znany głównie z serii Yans. Biorąc pod uwagę niską jakość wcześniejszego scenariusza mogłoby się wydawać, że zmiana autora wyjdzie cyklowi na dobre. Niestety, Bruce J. Hawker pod piórem Duchâteau to ten sam fabularny zakalec, co wcześniej.

Hawker, który tym razem musi odzyskać utracony prototyp tajnej broni, a później uwolnić uprowadzonego przez porywaczy ojca, nadal pozostaje postacią papierową, pozbawioną choćby pozorów realności. Brakuje mu też charyzmy czy jakichkolwiek cech, które pozwoliłyby zainteresować się losami tej postaci. Co gorsze, tym razem wszystko mu się udaje. Podczas gdy jego towarzysze giną od kul wrogów, toną w morzu lub spadają w przepaść, ta Mary Sue Brytyjskiej Marynarki zawsze zdąży uchylić się przed nadlatującymi pociskami, dopłynąć ostatkiem sił do brzegu czy w ostatniej chwili złapać się krawędzi klifu. Do tego wszystkie napotkane kobiety od razu się w nim zakochują, a wrogowie dają wyprowadzić w pole najbardziej naciąganymi podstępami.

Progresu nie widać także w pomysłach na rozwój intrygi. Duchâteau idzie po linii najmniejszego oporu i serwuje kolejne przygody Hawkera, nie troszcząc się ani o połączenie ich jakąś sensowną klamrą, dzięki której poszczególne części nie przypominałyby tandetnego serialu przygodowego z lat 70., ani o wiarygodność konkretnych scen, które często urągają inteligencji czytelnika. O czym tu jednak mówić, skoro nawet główne punkty fabuły wyglądają na wprowadzone bez jakiegokolwiek pomyślunku – przykładem niech będzie wspomniany prototyp tajnej broni, który można tak po prostu rozłożyć na kawałki, a potem złożyć jak puzzle. Dlaczego więc jest on ciągle transportowany w jednym ładunku, skoro można by go przewozić w kilku i tym samym sprawić, że pojedyncze części w razie przechwycenia były bezużyteczne dla wroga?

Nieco wyższy poziom znów trzymają rysunki, których charakter nie zmienił się jednak w stosunku do pierwszego wydania zbiorczego. Vance nadal imponuje w ilustrowaniu szerokich kadrów (wystarczy spojrzeć choćby na świetną okładkę), ale też razi chałturą (na przykład przy oddawaniu ruchu postaci, który często wygląda skrajnie nienaturalnie). Kolekcjonerzy natomiast po raz kolejny otrzymują od polskiego wydawcy bogaty materiał dodatkowy, zarówno graficzny, jak i tekstowy. Wydawnictwo Ongrys zadało sobie sporo trudu, aby uczynić Bruce'a J. Hawkera jak najatrakcyjniejszym, ale dzieło Vance'a i Duchâteau chyba nie zasługuje na aż taką atencję. Przy całym szacunku dla wysiłku wydawcy, ta seria powinna przepaść gdzieś w mrokach niepamięci, a nie pchać się do eleganckich wydań zbiorczych.