Kiedy Dawid stracił głos

Choroba i śmierć już dawno przestały być w kulturze masowej tematem tabu. Łzawe historie o chorych i umierających znajdziemy niemal codziennie w tabloidach, serwisach informacyjnych, programach scripted docu czy serialach telewizyjnych. Tematyka ofiar Tanatosa nie jest obca także współczesnej literaturze popularnej. Na anglojęzycznym rynku mówi się nawet o nurcie sic-lit – kiczowatych powieściach obyczajowych, których bohaterowie zmagają się nie tylko z porywami serca, ale również ze śmiertelnymi przypadłościami.

Niemniej istnieją też dzieła, które tematykę śmierci traktują w nieco inny sposób – bardziej powściągliwy, a może i bardziej dojrzały. Taka właśnie jest graficzna powieść Kiedy Dawid stracił głos Judith Vanistendael. Flamandzka autorka przedstawiła w niej historie choroby tytułowego Dawida, u którego lekarz już na pierwszych planszach diagnozuje raka krtani. To ciężki cios nie tylko dla samego mężczyzny, ale także dla jego trzyosobowej rodziny: żony, małej córeczki oraz dorosłej córki z pierwszego małżeństwa. Odtąd każda z kobiet próbuje poradzić sobie z zaistniałą sytuacją na swój sposób: dziewczynka ucieka w świat marzeń, córka zamyka się w sobie, a żona próbuje dać upust złym emocjom poprzez twórczość artystyczną.

Album Vanistendael chwyta za serce subtelną prostotą, z jaką ujmuje drażliwy temat. Od pierwszej do ostatniej planszy toczy się w w nim normalne, wypełnione prostymi zajęciami, codzienne życie, które tylko czasami przerywane jest wiadomościami na temat postępującej choroby Dawida. Dysonans między sielankowymi scenami a wiszącą w powietrzu kostuchą, która w pewnym momencie będzie musiała przeciąć więzy między bohaterami brutalnym cięciem kosy, silnie oddziałuje na wrażliwość czytelnika i składnia do trzymania w pobliżu komiksu co najmniej jednej chusteczki.

W staraniach o poruszenie odbiorcy w sukurs autorce przychodzą sceny fantastyczne, generowane przez coraz bardziej umęczoną psychikę bohaterek, a także sam styl graficzny, mocno intuicyjny i pozostawiający wiele do dopowiedzenia samej wyobraźni czytelnika. Kiedy Dawid stracił głos nie jest może albumem wizualnie pięknym, ale stanowi dowód, że piękno w komiksie nie zawsze musi zawierać się w ilustracjach.