Pewnego razu we Francji #2: Czarne wrony

Józef Joanovici zawsze spada na cztery łapy. Przed wojną był złomiarzem, co – o dziwo – przynosiło mu wcale niemałe pieniądze. Wydawać by się mogło, że międzynarodowy konflikt postawi pod znakiem zapytania sensowność takiego interesu. Nic jednak bardziej mylnego. Przedsiębiorczy bohater szybko zmienił zamiary i nie uciekł do Ameryki, lecz rozpoczął ryzykowną grę z niemieckimi oficerami, w której jedna nierozważna decyzja lub rzucone słowo mogło zadecydować o rychłym wysłaniu go do obozu koncentracyjnego.

Postać Józefa Joanovici w Czarnych wronach jawi się intrygująco. Niemal od samego początku widzimy powolne, lecz nieubłagane uświadamianie sobie przez bohatera, że na własne życzenie wpędził się w bardzo poważne kłopoty. Coś, co początkowo rysowało się jako możliwość dorobienia kosztem wroga przy jednoczesnym utrudnianiu mu życia, szybko przeistoczyło się w rozpaczliwą walkę z samym sobą i poczuciem, że musi wybrać między lojalnością wobec współbratymców a bezpieczeństwem swoim i swojej rodziny.

Czarne wrony to jednak nie tylko opowieść poświęcona żydowskiemu przedsiębiorcy, lecz także sytuacji, z jaką musieli mierzyć się wszyscy ci, którzy w jakiś sposób narazili się niemieckim oficerom czy urzędnikom. Okupant mógł robić z cywilami dosłownie wszystko, a gdy ktoś był Żydem, lecz miał w otoczeniu mściwych sąsiadów, to nawet fałszywe dokumenty nie były wystarczającym zabezpieczeniem przed służbami. Atmosfera nagonki i łapanki jest wyczuwalna niemal w każdym kadrze. Krzywe spojrzenie czy zły humor przedstawiciela władzy może doprowadzić konkretną osobę do śmierci w obozie.

Pewnego razu we Francji jest z pewnością jedną z ciekawszych serii komiksowych, której akcja rozgrywa się w czasie drugiej wojny światowej. Wszystko to za sprawą głównego bohatera, który musi zrezygnować ze swojej wolności i tańczyć tak, jak zagra mu niemiecki zaborca. A fabuła Czarnych wron każe wręcz ze zniecierpliwieniem czekać na kontynuację losów Józefa Joanovici.