Trzy cienie

Kilkuletni Joachim mieszka wraz z rodzicami w domu na leśnej polanie, daleko od siedzib innych ludzi. Rodzina wiedzie spokojne i wesołe życie w harmonii z przyrodą. Niestety, pewnej nocy sielankę zakłóca pojawienie się na horyzoncie trzech tajemniczych jeźdźców. Przybysze krążą wokół domu, a gdy ktoś próbuje się do nich zbliżyć, rozwiewają się we mgle. Przestraszni rodzice dochodzą do wniosku, że widmowi jeźdźcy są wysłannikami śmierci i przybyli odebrać im syna. Matka godzi się ze stratą, ojciec natomiast nie. Zabiera Joachima i razem z nim opuszcza dom, próbując uciec przed przeznaczeniem.

Wspólna wyprawa ojca i syna okazuje się pełna emocji, stanowi jednak nie tylko próbę uniknięcia fatum, ale także konfrontację z szerokim i brutalnym światem. Ojciec, który w bezpiecznym zakątku mógł wydawać się synowi kimś potężnym i niepokonanym, na zewnątrz często okazuje się bezradny w starciu z rozmaitymi problemami, niekoniecznie wywołanymi przez siły nadprzyrodzone. Ale i te ostatnie podążają śladem bohaterów i prędzej czy później musi nadejść moment, w którym ci będą musieli stawić im czoła...

Historia opowiedziana w Trzech cieniach wygląda jak połączenie mrocznej ludowej baśni i scenariusza ze Studia Ghibli albo starszych produkcji Disneya. Z jednej strony mamy fragmenty utrzymane w pesymistycznej, niepokojącej stylistyce, jakiej raczej unika się w dziełach kierowanych do dzieci, z drugiej lżejsze gatunkowo sceny przygodowe, w których autor nie stroni od humoru. W trakcie opowieści kilkakrotnie zmienia się też kreska – czasem rysunki Pedrosy przypominają wesołe obrazki z dziecięcych książeczek, by na innych planszach zamienić się nagle w szkice rodem z koszmarów.

Ta dziwna mieszanka układa się jednak we wciągającą opowieść, którą śledzi się błyskawicznie, mimo iż rozpisana jest na ponad dwieście pięćdziesiąt plansz. Są emocje, jest kilka wątków skłaniających do rozmyślań, nie zabraknie też łezki wzruszenia. Warto jednak zaznaczyć, że mimo pojawiającego się od czasu do czasu lekkiego infantylizmu całość wydaje się adresowana do dojrzałego odbiorcy – nie tylko ze względu na niektóre sceny i dialogi, które mogą okazać się nieodpowiednie dla dziatwy, ale przede wszystkim z powodu wymowy całości, która dla małoletniego będzie raczej trudna do zrozumienia. Przesłanie nie niesie bowiem ze sobą charakterystycznego dla dziecięcych utworów optymizmu, raczej coś w rodzaju pocieszenia, a także słodko-gorzką refleksję, która na sam koniec zostaje zresztą wyłożona przez autora wprost, co jednak nie osłabia wymowy Trzech cieni. Krótko mówiąc – obowiązkowa lektura dla każdego wrażliwego czytelnika, która przekona nas, że nie wyrośliśmy jeszcze z baśni.