Wieże Bois-Maury #04: Reinhardt

Akcja czwartego tomu Wież Bois-Maury ogniskuje się dookoła tajemniczego towarzysza podróży rycerza Aymara i jego giermka Oliwiera. Tytułowy Reinhardt także pochodzi z Bois-Maury, a usposobieniem wcale nie odbiega od swojego pobratymca, co będzie prowadzić - jak nietrudno się domyślić - do wielu, nie tylko słownych, utarczek. Nadal jest to jednak bohater, o którym nie wiadomo zbyt dużo, tym bardziej, że nie kwapi się on do wyjawiania tajemnic i opowiadania o swojej przeszłości.

Reinhardt to swoista średniowieczna wendeta. Tytułowy rycerz zmuszony jest do walki o rodzinny majątek ze swoim bratem, ten zaś nie cofnie się dosłownie przed niczym, by tylko położyć łapy na bogactwie. Co prawda obędzie się bez skrytobójców, trucizn w napojach czy średnio udanych wesel (aczkolwiek należy pamiętać, że pierwszy tom Wież Bois-Maury powstał na kilka lat przed Pieśnią lodu i ognia), niemniej trup ścielić będzie się gęsto, tym bardziej, że akcja komiksu rozgrywa się w czasach, gdy Europę dziesiątkowała epidemia dżumy.

Zaskakująco mało można powiedzieć jednak o bohaterach Reinhardta, poza niemieckim rycerzem. Bo tak naprawdę tylko on prezentuje sobą zdecydowaną postawę: w tym wypadku hardego, wysoko postawionego w społecznej hierarchii człowieka, który nie boi się sięgać po miecz w walce o swoje. Sam Aymar pełni rolę raczej obserwatora, co najwyżej od czasu do czasu zaznaczając swoją obecność w fabule. W Reinhardzie widać tak naprawdę ich dwóch (i opcjonalnie giermka), reszta bohaterów schodzi na dalszy plan.

Graficznie komiks prezentuje się średnio. O ile kolory i ich stonowanie wypada znacznie lepiej niż w poprzednich odsłonach Wież Bois-Maury (zbyt pstrokatych i jaskrawych), to kreska Hermanna jest co najwyżej poprawna. Nie należy oczekiwać w tym aspekcie czegoś wyjątkowo ładnego. Na pewno marnie prezentuje się mimika postaci: toporna, raczej rozmazana i średnio udana.

Chociaż z jednej strony czwarta odsłona Wież Bois-Maury fabularnie stanowi raczej łącznik między poprzednimi tomami a kolejnymi (głównie za sprawą postaci Aymara i jego biernej postawy), to nie można powiedzieć, by był to niepotrzebny w cyklu "zapychacz". Mamy tutaj do czynienia ze sprawnym rozwinięciem kilku wątków (trzeba przyznać, że skrzętnie zakrytym przez całokształt opowieści). Owszem, szkoda, że najważniejszy w Reinhardzie bohater to typ wędrowca starającego się nie mieszać w nie swoje sprawy, ale, na szczęście, wynagradza to wizja średniowiecznej Europy trawionej zarazą, gdzie nikt nie mógł być pewny jutra.