Mały Dan

O mnie

Od dziecka zaczytywał się pasjami w obrazkowych historyjkach o superbohaterach, ale – przeciwnie do swoich rówieśników z piaskownicy – nigdy nie chciał być taki jak oni: mimo młodego wieku wyraźnie dostrzegał pewien kulturowy nietakt oraz brak pragmatycznego uzasadnienia w zakładaniu majtek na spodnie.
Jednak przeznaczenia się nie wybiera.
Rodzice i nauczyciele już w dzieciństwie zaczęli dostrzegać w nim jednostkę ponadprzeciętną. Rósł błyskawicznie, biegał szybko, skakał wysoko, pływał sprawnie, bez problemu opanował tabliczkę mnożenia w zakresie 100 oraz znajomość polskiego alfabetu – jednym słowem znacznie przewyższał kolegów ze szkolnej ławki zarówno tężyzną fizyczną, jak i możliwościami intelektu. Jemu samemu wrodzona skromność najzwyczajniej w świecie nie pozwalała myśleć o sobie, jako o postaci niezwykłej: chciał być zwykłym chłopcem – grać w piłkę z kolegami, jeździć na rowerze po osiedlowych zaułkach i ciągnąć koleżanki za warkocze. Na pohybel powszechnie panującej o nim opinii przybrał wówczas imię Mały Dan. Od tamtego czasu minęło niemal ćwierćwiecze, a po chłopcu rękoma i nogami zapierającym się przed swoją niespotykaną siłą – fizyczną i duchową, została tylko ksywka i zamiłowanie do komiksów. Kiedy dorósł i zaczął dostrzegać całe zło tego świata, doszedł do wniosku, że czas przestać oszukiwać własne przeznaczenie: jeśli jest się superherosem, trzeba założyć majtki na spodnie, walczyć ze złem i być w dziale komiksowym Poltergeista.